UNHA MAÑAN DE SOL, A HORA QUE O GALO CANTOU E OUTRO GALO CANTOU E OUTRO E OUTRO…(Federico Garcia Lorca)

martes, 20 de septiembre de 2011

Sobre as oportunidades en tempos de crise

Cantas comentarios nos medios sobre o pasado, presente e futuro da crise!
Nos, os desta casa, cantas veces temos dito “isto non hai quen o cambie” e nesa expresión encerrar todo o inmobilismo de acción transformadora ou simplemente ilusiónante.  Ocultos no anonimato  e o típico “todos nos coñecemos”, que nos deixa ben anclados nos nosos prexuízos, sepultamos algunhas veces as inquietudes por mellorar e mellorarnos. 

 Estamos en tempos de crise e crise significa oportunidade de cambio, posibilidade de construír un entorno mellor, unha cidade mellor,  un mundo mellor... Ofrécenos os tempos a oportunidade de repensarnos como profesores, como investigadores, como compañeiros.....de pensar no tipo de economía que fixese do desenvolvemento das persoas o seu eixe central, na que o obxectivo social gañase na  empresa o obxectivo económico, na que  a política  sacase a palestra as mellores cabezas

As circunstancias dannos a oportunidade de recuperar valores esquecidos de solidaridade, de compromiso co outro, de usar a intelixencia en favor da honestidade e o desenvolvemento humano e económico. Dannos a oportunidade de despertar a inquietude, a ilusión e o esforzo  e de que todos arrimemos o ombro.
Os tempos teñen demostrado individual e colectivamente que os recursos económicos por si solos non son quen de manternos como individuos satisfeitos con nos mesmos e o mundo que construímos. Tamén parece que os tempos estannos dicindo que se as economías se moven fundamentalmente  no mundo da especulación e a manipulación a que nos someten os mercados, antes ou despois entramos en crise e, probablemente, voltaremos a ela as veces que sexan precisas namentres non aprendamos a lección. Por iso teriamos que buscar dalgún xeito novas opcións diferentes del “sálvese quien pueda”.

Quizá señan tempos de enfocar a inspiración para que as teorías nos axuden a crear novas ideas, e anclalas en novos valores que nos manteñan desperta a ilusión por nos e por os outros. Boa sorte para todos e moita imaxinación neste novo curso 2011/12!.

Isabel Méndez.

viernes, 27 de mayo de 2011

FMI. ¿E agora qué?

Dempois da detención de Strauss-Kahn ¿producirase unha nova viraxe?.¿Cara onde?. Reproducimos o texto de Stiglitz, profesor da Universidade  de Columbia e premio Nobel de Economía, acerca dos últimos cambeos no organismo.

“El viraje a tiempo del FMI

JOSEPH E. STIGLITZ 15/05/2011

Este artículo fue escrito antes de conocerse la detención de Dominique Strauss-Kahn
La reunión anual de primavera del Fondo Monetario Internacional (FMI) fue notable, ya que marcó el esfuerzo de este por distanciarse de sus propios dogmas de hace muchos años sobre el control de capitales y la flexibilidad del mercado laboral. Parece que gradualmente -y cautelosamente- un nuevo FMI ha surgido bajo el liderazgo de Dominique Strauss-Kahn.
Poco más de 13 años antes, en la reunión de Hong Kong del FMI en 1997, este había intentado enmendar su carta para ganar más margen de acción y empujar a los países hacia una liberalización del mercado de capitales. El momento no podía haber sido menos oportuno: la crisis del Este de Asia se estaba gestando -una crisis que fue, en gran medida, resultado de la liberalización del mercado de capitales en una región que, dada su elevada tasa de ahorro, no la necesitaba en absoluto.
Esta línea de acción había sido defendida por los mercados financieros de Occidente y por los ministros de Finanzas occidentales que les son tan fieles. La desregulación financiera en EE UU fue una causa importante de la crisis global que estalló en 2008, y la liberalización financiera y del mercado de capitales en otras partes ayudó a propagar ese trauma made in USA por todo el mundo.
La crisis demostró que los mercados libres y descontrolados no son ni eficientes ni estables. Tampoco necesariamente sirvieron de mucho a la hora de fijar precios (basta con ver la burbuja inmobiliaria), incluyendo los tipos de cambio (que son simplemente el precio de una moneda en términos de otra).
Islandia mostró que responder a la crisis imponiendo controles al capital podía ayudar a los países pequeños a manejar su impacto. Y la relajación cuantitativa (QE1) de la Reserva Federal de EE UU tornó inevitable el deceso de la ideología de los mercados sin control: el dinero va hacia donde los mercados piensan que los retornos son más altos. Frente al auge de los mercados emergentes, y con EE UU y Europa de capa caída, era evidente que gran parte de la nueva liquidez que se estaba creando encontraría su destino en los mercados emergentes. Esto resultó especialmente cierto, dado que el conducto de crédito de EE UU seguía obturado y muchos bancos comunitarios y regionales todavía estaban en una situación precaria.
El resultante incremento de dinero hacia los mercados emergentes trajo consigo que hasta los ministros de Finanzas y los gobernadores de los bancos centrales que se oponen ideológicamente a intervenir creen que no tienen más opción que hacerlo. De hecho, uno tras otro, los países optaron por intervenir de una manera u otra para impedir que el valor de sus monedas subiera por las nubes.
Ahora el FMI bendice ese tipo de intervenciones -pero, como una concesión para aquellos que todavía no están convencidos, sugiere que se las debería utilizar solamente como un último recurso-. Por el contrario, deberíamos haber aprendido de la crisis que los mercados financieros necesitan regulación, y que los flujos de capital transfronterizos son particularmente peligrosos. Estas regulaciones deberían ser una parte esencial de cualquier sistema para asegurar la estabilidad financiera; recurrir a ellas solo como último recurso es una receta para una continua inestabilidad.
Existe un amplio rango de herramientas de gestión de cuentas de capital, y lo mejor es que los países usen varias de estas herramientas. Aunque no sean plenamente efectivas, normalmente son mucho mejor que nada.
Pero un cambio aún más importante es el vínculo que el FMI finalmente trazó entre desigualdad e inestabilidad. Esta crisis fue, en gran medida, resultado del esfuerzo de EE UU por estimular una economía debilitada por una mayor desigualdad a través de tipos de interés bajos y una regulación laxa (que hicieron que mucha gente pidiera prestado mucho más allá de sus posibilidades). Deshacer las consecuencias de este endeudamiento excesivo llevará años. Pero, como nos recuerda otro estudio del FMI, este no es un patrón nuevo.
La crisis también puso a prueba los viejos dogmas que culpan del desempleo a la rigidez del mercado laboral, ya que a los países con salarios más flexibles, como EE UU, les fue peor que a las economías del norte de Europa, entre ellas Alemania. Por cierto, conforme los salarios se debiliten, a los trabajadores les resultará aún más difícil devolver lo que deben, y los problemas en el mercado inmobiliario se agravarán. El consumo seguirá siendo limitado, mientras que una recuperación sólida y sostenible no puede basarse en otra burbuja alimentada por la deuda.
Tan desigual como era EE UU antes de la Gran Recesión, la crisis -y la manera en que fue manejada- llevó a una desigualdad de ingresos aún mayor, haciendo que la recuperación sea mucho más difícil. Estados Unidos se está preparando para su propia versión de un malestar al estilo japonés.
Sin embargo, existen soluciones para este dilema: fortalecer la negociación colectiva, reestructurar las hipotecas, utilizar palos y zanahorias para que los bancos vuelvan a prestar dinero, reestructurar las políticas impositivas y de gasto para estimular la economía hoy a través de inversiones a largo plazo e implementar políticas sociales que aseguren oportunidades para todos. Como está hoy día, con casi una cuarta parte de los ingresos totales y el 40% de la riqueza estadounidense en manos del 1% que más gana, EE UU hoy es menos una tierra de oportunidades que incluso la vieja Europa.
Para los progresistas, estos datos abismales son parte de la letanía habitual de frustración y furia justificada. Lo que es nuevo es que el FMI se ha sumado al coro. Como concluyó Strauss-Kahn en su discurso en la Brookings Institution poco antes de la reciente reunión del FMI: "En definitiva, el empleo y la igualdad son los pilares de la estabilidad y la prosperidad económica, de la estabilidad y de la paz política. Esto está en el corazón del mandato del FMI. Se debe colocar en el corazón de la agenda política".
Strauss-Kahn está demostrando ser un líder sagaz del FMI. Solo nos queda esperar que los Gobiernos y los mercados financieros presten atención a sus palabras.”

viernes, 6 de mayo de 2011

O cárcere da cultura

Xa que me pediron que non me extendera demasiado, posto que algúns lectores poderían asustarse o ver a extenxión. Vou ser directo e centrarme xa, no que non só é unha aberración económica senón tamén, unha manipulación da realidade cultural galega iso que se deixa chamar “Cidade da Cultura” (mellor sería chamarlle “Cárcere da Cultura”)
                Pero vaiamos por partes, é unha loucura económica porque o chiste xa nos leva custado uns 474[1] millóns de euros! Como se atreven a decir agora os políticos que hai que reducir e racionalizar o gasto cando eles foron os máis irracionais e dilapidaron uns recursos tan prezados e necesarios, nuns tempos nos  que se están a reducir os dereitos e liberdades (conceptos que algúns se apropiaron  e fan uso manipulado deles) da clase traballadora a través da redución de gastos e privatizacións?
                Dinnos que non hai cartos para hospitais e ten que entrar a financiación privada que é máis cara, pero si hai cartos para a Cidade da Cultura; non hai cartos para as nosas Universidades, que ben se ve como están algunhas facultades, pero si hai cartos para a Cidade da Cultura; non hai cartos para os nosos científicos, que teñen que coller as maletas e emigrar producindo unha gran perda económica para o país, pero si hai cartos para a Cidade da Cultura; non hai cartos para fortalecer o noso agro, pero si hai cartos para a Cidade da Cultura. Eu o que e que os cartos aparecen cando algúns din que teñen que aparecer. E isto sen falar de todo o nepotismo e irregularidades que cheiraron ao redor da construción do mausoleo como por exemplo, camións cisterna que eran presupostados e ían parar a obras privadas. Pero reflexionen, que se faría agora mesmo con 400 millóns neste país?
                Para máis índole, a manifestación que nese edificio chamado “Arquivo de Galicia”se fai da cultura galega, mostra que nos encamiñamos cara o embotellamento e o encarceramento definitivo da nosa identidade. É algo así coma viaxar no tempo e verme cos meu netos explicándolle que en Galicia existiu unha historia e lingua propia. Nestes tempos  nos que algúns defenden un bilingüismo pero nin sequera  saben falar galego, onde algúns se fan pasar por defensores da liberdade pero o que fan é determinala prohibindo aos seus fillos coñecer e ter a posibilidade de falar a lingua de Galicia; nun intre no que a porcentaxe de galego-falantes en cidades como A Coruña e Vigo son ridículos, onde algúns din que o galego non hai que defendelo nin coidalo, posto que sobrevive por si mesmo (preguntándome porque esta xente defende a “Cidade da Cultura”, ou porque entón todos los españoles gastamos dinero de nuestros bolsillos  en impulsar el español a través del Instituto Cervantes) e onde máis recentemente se están a sentar as bases para liquidarse as autonomías (aquelas que se deixen).
                En resumo, nun momento de decadencia absoluta da idiosincrasia e soberanía galega, como se atreven algúns a facer tan enorme exercicio de falsedade exaltando a históricos galegos que reivindicaban o que estes outros queren comprimir? Si se deixaran de tanta carallada e defenderan a cultura galega como hai que defendela!!!
Alberto Turnes

[1] cifra publicada no xornal Público na edición do 12/01/2011

viernes, 29 de abril de 2011

SGAE y nuevas licencias



En nuestra opinión, si el autor de una obra (por ejemplo, una canción) no desea tener “todos los derechos reservados” que la SGAE (Sociedad General de Autores y Editores) defiende, no ha de poseerlos, ya que es su obra y puede decidir hacer con ella lo que él prefiera. Por ejemplo, hay muchos cantantes que se han inclinado por tener“"algunos derechos reservados"”, ya que así puede llegar a más gente y darse a conocer, publicándolos en Internet u otros medios.


Todos los usuarios de Internet desean obtener las creaciones de dichos autores a menor precio del que encuentran en las tiendas o incluso gratis. Por tanto, la SGAE debería de adaptarse a estas nuevas tecnologías y no aferrarse más a estas leyes de “"todos los derechos reservados"”.


En los últimos años se han creado unas licencias llamadas Creative Commons que permiten que el autor decida qué hacer exactamente con su obra de forma gratuita y fácil. Estamos totalmente a favor de éstas nuevas licencias que favorecen la expansión de la cultura musical a todas partes, pero ¿qué opináis vosotros?


Marta Álvarez Alende, Sabela Álvarez Rodríguez y Berta Andrés Casas..

martes, 12 de abril de 2011

Desbarrando sobre internet (I)

Hace ya años, en los bajos de la Facultad de Economía (USC), habitaba una especie de monstruo que digería tarjetas perforadas. Aquel armatoste, del que no he encontrado rastro entre las múltiples referencias al CESGA, o sea, al Centro de Supercomputación de Galicia, ayudó en los trabajos doctorales, en un contexto en el que la sociedad todavía hablaba de “cerebros electrónicos”, la intemerata del poder instrumental.
En un espacio de tiempo dilatado para el individuo, pero un casi nada para la colectividad, hemos pasado de grandes máquinas informáticas a diminutos artefactos de bolsillo, paradigmas del acceso instantáneo a la información, presidido por la libertad.
Enseguida se relacionó el uso progresivo y generalizado de la informática con una concepción diferente de las relaciones sociales, menos mediatizadas por la norma y más abiertas a la voluntad de auto-organización, a un nuevo sentido de lo colectivo, el “espíritu de Internet”.
Los últimos acontecimientos del norte de África parecen decirnos que se ha roto la barrera de las élites y que la comunicación por la red llega a todos. Sería precipitado extraer esta conclusión, al menos por ahora, pero no resultaría extemporáneo intuir una especia de “democracia electrónica”. Podríamos decir que Internet está revolucionando el entramado o la arquitectura oligárquica, que filtraba lo que había de ser conocido en el espacio público convencional. Aun con limitaciones, que parecen pocas o débiles cuando se trata de conciliar anonimato y respeto, Internet ha ensanchado la plaza pública, con el riesgo cierto de un ruido a menudo desenfrenado.
¿Será este movimiento de liberación de la subjetividad un avance sustancial de la civilización? ¿Significará un desplazamiento del centro de gravedad de la democracia, desde el espacio mediático-institucional a una más auténtica soberanía popular?

Luis Caramés
(Cont.)

viernes, 1 de abril de 2011

Coñeces Islandia?


Crees que unha fiscalía podería abrir unha investigación penal contra os banqueiros responsables do colapso dunha economía?
Crees que un goberno pode dimitir en bloque polas protestas dos seus cidadáns?
Crees que os cidadáns poden forzar un referendo para bloquear o pago da débeda da banca e conseguilo?
Crees que se pode facer unha reforma constitucional ao marxe dos partidos políticos?
Crees que 31 cidadáns poden intervir nunha asemblea encargada das reformas da constitución?
Crees que despois de unha crise financeira e que a banca quebrase pode obterse un crecemento do PIB?
Pois se respondes a todo isto con un si, xa sabes algo máis do país con a democracia máis antiga do mundo (ano 930).
E xa postos, unha pregunta máis: Por qué será que a maioría dos medios de comunicación non nos informan de iso, e quizais de outras cousas?

Se queredes seguir informándote, déixovos algúns enlaces dos que podedes atopar pola rede:



 







http://cinearte.cl/wordpress/?p=574
David Rodeiro

lunes, 14 de marzo de 2011

Para pensar

Seguro que para todos e todas hay cousas na vida que che fan frenar o ritmo, incluso pararte e decidir dedicarlle un tempo a reflexionar. Moito do que está a ocorrer no mundo parécenos que non vai con nós. Asombrámonos, eso si, e quedamos estupefactos ante moitas noticias que logo nos dan moito “carrete” para as nosas conversas de cafetería polas mañáns. Pero ahí queda a cousa. Mirámolo desde fora, opinamos, debatimos, criticamos, … ata fácemonos “grandes expertos” nalgunhas causas nas que nunca estivemos implicados.


Días atrás tivemos a oportunidade de coñecer a experiencia de dous emprendedores, xente como nós, que tiñan os seus traballos máis ou menos estables, ben remunerados, e unha vida “de pais occidental” ao modo que coñecemos. Por certas circunstancias da vida, tamén como a moitos de nós, un día sentiron que algo lles chamaba a cambiar esa vida. Pero fixeron algo que xa non facemos a mayoría de nós. Pasar á acción. Ben, certo é que moitas outras persoas tamén o fixeron. Coma eles, mudaron completamente a súa vida para dedicarse a axudar aos demáis, e promoveron un proyecto (a ONG Colabora Birmania) que como moitos outros, aporta o seu graniño de area a mellora da vida das persoas que máis o necesitan. Persoas para as que as cousas que nos entendemos como dereitos básicos ou nin siquera tomamos en consideración, son privilegios inalcanzables.


De todas esas cousas, eu quédome coa que máis va con nós, a EDUCACIÓN, e coa que máis me está a tolear a cabeza dende que vin un documental no que coñecí a o profesor Serge Latouche. Propóñovos que, si queredes e tedes tempo, votedes unha ollada a o par de enlaces que vos ofrezo. Para pasar un rato.


Xente como a que aquel día fixonos parar a pensar un rato no ritmo este de vida que levamos, non é xa que teña “moito mérito”, e que é a que REALMENTE TEN CLARO QUE A SÚA VIDA TEN SENTIDO. Qué sorte! Casi todos tiñemos nalgun momento dudas sobre esto, ¿ou non? Non podo transmitir con palabras o que nos fixeron sentir, non hai palabras porque o que moveron en nós foron emocións. Por eso, ocorreuseme que unha posibilidade máis efectiva era compartir con vos o discurso de Shakira ante a Oxford Union que vai exactamente no mesmo sentido: unha proclama da importancia que a EDUCACION UNIVERSAL ten no futuro do mundo. Gracias a Mª Carmen polo link, que ven ao pelo desta primeira idea que quería compartir.


Tamén ese día, en conversa cos nosos convidados, falamos da locura esta da SOCIEDADE DE CONSUMO na que estamos inmersos, case xa de forma inconsciente. Recordei o documental “Fabricados para no durar” que emitiu TVE recientemente. Moitos o coñeceredes, si non, creo que a súa visión é imprescindible. Xa non é tanto o tema en sí da obsolescencia programada dos productos o que vos plantearía, sinon a súa derivación as tesis desde ideólogo da “Teoría do decrecemento” que é Serge Latouche: qué sentido ten tanto consumo innecesario no que todos caemos, sin ter claro nin tan siquera si é porque o decidimos nós.


Os dous discursos son de esas cousas que, como decía ao principio, fixéronme parar a pensar, polo que dou grazas, porque hoxe en dia, xa poucas cousas teñen en mi ese poder.
E noraboa por esta iniciativa do blog, que a través do noso galo, dannos vía libre a compartir O IMPORTANTE.


Loreto Fernandez

lunes, 7 de marzo de 2011

Chicos listos?

El pasado 11 de febrero  La Voz de Galicia titulaba: Salgado afirma que “ni los listos” como Rato vieron la crisis.  El titular y buena parte del texto posterior daba cuenta de las reacciones a la publicación el día anterior del informe  de la Oficina de Evaluación Independiente del FMI  en el que se critica la incapacidad de la Institución para la predicción de la crisis.
Pero no fue sólo el FMI el que no alcanzó a prever la situación actual. La mayoría de los economistas fallaron en esa tarea sin que, a pesar del tiempo transcurrido desde que la pregunta surgió por primera vez, exista todavía acuerdo acerca del porqué de esta incapacidad.
Así,  sólo unos días antes  Raghu Rajan, profesor de Finanzas en la Universidad de Chicago, antiguo asesor del FMI y uno de los listos que sí advirtieron de los riesgos, se preguntaba en su blog sobre lo acertado de  ciertas explicaciones (alguna mencionada también en el informe citado) como por ejemplo la que se apoya en la insuficiencia o deficiencias  de modelos fiables para la predicción; la que apunta a la posible ceguera provocada por una ideología que cree que el mercado no puede equivocarse o la hipótesis de los que ven corrupción y explican el  silencio de los economistas  - o la negación de la crisis- como un resultado del soborno por parte del sistema.
El profesor Rajan no comparte esas razones, o al menos no considera que sean las principales.  A su juicio el fallo generalizado tiene que ver con una  excesiva especialización /parcelación de la Economía, que impide a los economistas macro conocer y relacionar los datos con los que trabajan los economistas financieros o de otras áreas y viceversa. Otra explicación   la encuentra en las dificultades de la elaboración de pronósticos y el temor al fallo y sus efectos  sobre la reputación personal.  El último de los posibles motivos, que  no habla mejor de los economistas que la ceguera o la corrupción: falta de compromiso e interés. La crisis no fue prevista porque los economistas no estaban prestando atención!!.
Aunque a estas alturas quizás no sea la pregunta más interesante que se podría hacer: cuál es vuestra opinión? Qué pasó con los chicos listos?.
Charo Babío

jueves, 17 de febrero de 2011

¿Cara onde camiñan as democracias?

Parécenme se callar tempos de reflexión sobre o destino das democracias, tanto para os que xa a viven como para os que aspiran a ela, e os cidadáns do mundo.

Xorden en min unha serie de preguntas acerca da razón e as leis, sobre a Democracia e o Estado de Dereito, sobre o papel que xoga a política na sociedade.

Pregúntome cada vez que vexo o “Telexornal” que é a liberdade, ese famoso termo diariamente escoitamos: ser libre é facer o que un quere?, é actúar sen obedecer a ningunha obriga?, é actúar segundo decidamos? Somos libres na medida na que somos (ou deberíamos ser) seres racionais e, por tanto, é a propia liberdade a base sobre a que se constrúen as leis?

Se a resposta é afirmativa, estamos ante o que se coñece como Estado de Dereito (cando menos,dende unha óptica democrática): as leis, formuladas en orde á razón, rixen o funcionamento da sociedade segundo unha separación de poderes (executivo, lexislativo e xudicial) de forma que é o lexislativo o encargado de lexislar baixo unhas condicións e non o que goberna.

Pero entón: que é a Democracia?

Permítanme afirmar que ambos termos non son independentes, senón que toda Democracia debe funcionar en Estado de Dereito, é decir, determinadas situacións deben ser decididas democráticamente, por maioría; pero outras, as máis, tan só poden ser dictadas pola razón. Mais aínda así, a autoridade da maioría non basta para ter lexitimidade, senón que ten que estar suxeito a unhas normas.

E xa para concluír, cal é o papel da política en todo este entramado de relacións?

Se consideramos a idea de proxecto político da Ilustración, esta tan só é un medio a través do cal edificar unha sociedade a partir da razón e a liberdade.
Mais deixando de lado esa afirmación, cal é o papel da polítca nas democracias actuais??

Tan só vexo o mundo que semella un teatro donde as institucións loitan pola sua supervivencia e empregando a política para este fin, e sen importar o o verdadeiro sentido da cidadanía.

Fdo. A Senhorita Prym

martes, 8 de febrero de 2011

Qué cante o galo!

"O home, e a humanidade, por extensión, guarda habitualmente na arca da cobardía o ouro fino dos valores eternos, e dá uso corrente ao níquel dos desvalores transitorios. Pero chega a hora en que non pode máis, e desabafa. Proclama, entón, alto e forte, o segredo que escondia e a mentira en que vivia. Desta vez, a voz ousada da xuventude -que é sempre a primeira en denunciar as ambigüidades e contradicións sociais- condena os guardas da orde morta; e glorifica os cantores da orde viva. E non é difícil imaxinar o eco que o brado subversivo terá atopado nos corazóns angustiados dos cinco continentes. As cordas da lira de Orfeo nunca prenderan á liberdade…"  (Miguel Torga. Diario X. Coimbra.1968)

E teremos que usar a voz e a palabra unha vez máis, até que nos esperte, até que nos conmova cando fale:


  Da concentración da riqueza en poucas mans e tamén da redistribución e a solidaridade
  Da xente que morre por a libertade e tamén das libertades conquistadas
  Das dictaduras amparadas por poderosos, das    democracias secuestradas polo mercado e tamén das repúblicas de iguais
  Dos que se enriquecen a costa da necesidade de moitos e tamén da cooperación e o emprendemento.
  Das mentiras que nos contan , daquelas que queremos creer e tamén da razón crítica
  Da educación, da información e da cultura que oculta as capacidades, couta a diversidade, e tamén das que preparan para a vida
 Do uso inconsciente e do uso comprido dos dereitos e o benestar conseguidos
 Da política como farsa, dos que defraudan e traicionan o interés polo común e do bó goberno das cousas de todos
 Dos irresponsabeis responsabeis da nosa economía e da regulación eficiente
 Da falta de traballo e do traballo por facer para que non falte
E será tan necesario coma sempre manter vivo o compromiso da intelixencia co amor pola verdade e cos que non teñen voz.
Isabel Méndez